dimecres, 11 de gener del 2023

“El anhelo secreto de la poesía es detener el tiempo. Rescatar un instante, un rostro, un estado de ánimo, un árbol y tomar una fotografía mental de ese momento en que el lector se reconoce a sí mismo”
CHARLES SIMIC

Moren desconeguts que són ràpidament publicitats en els seus mèrits. Personatges amb una obra inèdita a la nostra sort o a la nostra curiositat. Obituaris que assenyalen la ignorància de gent com jo mateix que hem estat aliens a l’objecte d’aquell art que conreava. Fugitius de la seua mirada. Tots som éssers anònims malgrat el nostre desig de notorietat. Ha mort Charles Simic. Poeta nord-americà nascut a Sèrbia. Això diuen els mitjans. Faig una cerca precipitada per extreure’l del no-res on el tenia i acabe descobrint la brevetat dels apunts sobre la seua existència. Envege als qui sabien de l’obra d’aquest poeta. Trobe un article del meu admirat Eduard Màrquez. El cita com autor de capçalera. M’atreu la idea que algú com l’Eduard, que exerceix com pocs la literatura, tinga com a font de coneixement un poeta per a mi desconegut. De sobte em fa mal aquesta ignorància. Faig una lectura atenta de l’article. Vaig parant-me en cada paràgraf, en cada citació, en cada referència als seus versos, que em sedueixen. Márquez avisa. Va tenir sort escollint un llibre. La casualitat. El parany de l’atzar que reprodueix textos que de sobte van carregats del mateix material genètic que conté la teua ànima inacabada. La mort descobrint aquelles coses que no vivies. La mort assenyalant-te un llistat provisional de fites. A partir d’aquest moment, fas recerca de l’origen. 

Salmo
Has estado mucho tiempo decidiendo,
Señor, al respecto de estos locos
Que controlan el mundo. Su largo alcance
Y sus garras deben haberte asustado. 
 
Uno de ellos me encontró con su sombra.
El día se puso frío. Yo oscilaba
Entre terror y valentía
En la esquina más oscura del cuarto de mi hijo.
 
Te busqué con mis ojos, Tú en quien yo no creo.
¿Te has ocupado embelleciendo las flores,
Haciendo correr los corderos tras sus madres,
O no has hecho acaso ni siquiera eso?
 
Era primavera. Los asesinos estaban llenos de buenas
Intenciones y alegría, y tus sacerdotes
Estaban justo a su lado, para asegurarse
Que nuestro último adiós se dijera apropiadamente.